ಮಂಗಳೂರು ಕೊಡಿಯಾಲಬೈಲಿನ ಏಕಮಾತ್ರ ವೃತ್ತದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದೊಂದು ನಿಯಾನ್ ಫಲಕ ಹೊತ್ತಿದ್ದ ನವಭಾರತ ಆಡಳಿತ ಕಚೇರಿಯನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದಾಗಲೇ ನವಭಾರತದ ‘ವಿಶಿಷ್ಟ ಸಂಸ್ಕೃತಿ’ಯ ಪರಿಚಯವಾಯಿತು.
ನೌಕರಿ ದೊರಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೆ ಯಾರನ್ನು ಕಾಣಬೇಕೆಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಪೂರ್ವಭಾವಿ ಮಾಹಿತಿ ಬೇಕಿತ್ತು. ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಕಂಡು ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದ ಉಪಸಂಪಾದಕರೊಬ್ಬರ ಹೆಸರು ಹೇಳಿ… ರವಿ ಕಾಣಬಹುದೇ?” ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದೆ.
“ಎಡಿಟೋರಿಯಲ್ಲಿಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಎಡ್ಮಿಶನ್ ಇಲ್ಲ. ಯಾರನ್ನೂ ಡ್ಯೂಟಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗ ಕರೆಯುವ ರೂಲ್ಸೂ ಇಲ್ಲ“ವೆಂಬ ಒರಟು ಉತ್ತರದಿಂದ ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾಗದೆ,
“ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ಅವರ ಮನೆ ವಿಳಾಸವೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಭೇಟಿ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವಾದರೆ, ಅವರ ವಿಳಾಸವಾದರೂ ಕೊಡಬಹುದೆ?” ಎಂದು ವಿನಯ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡಿದುದು ಫಲಕಾರಿಯಾಯಿತು. ಒಂದೂವರೆ ಫರ್ಲಾಂಗ್ ದೂರದ ಸಂಪಾದಕೀಯ ಸ್ಥಾವರದಿಂದ ನಾನು ಕೇಳಿದ್ದವರನ್ನು (ಐದು ನಿಮಿಷದ ಮಟ್ಟಿಗೆ) ಕರೆಸಲಾಯಿತು. ಬೇಕಾದ ಮಾಹಿತಿಯೂ ದೊರೆಯಿತು.
ಅವರಿತ್ತ ಮಾಹಿತಿ ಪ್ರಕಾರ, ನವಭಾರತದ ‘ಸಕಲ ಕಾರ್ಯಭಾರ ನಿರ್ವಾಹಕ’ – ಅಥವಾ ಎಲ್ಲರೂ ಗುರುತಿಸುವಂತೇ‘ಮ್ಯಾನೇಜಿಂಗ್ ಡೈರೆಕ್ಟರ್’ ಅರ್ಥಾತ್ ‘ಎಂ.ಡಿ.’ ಸಂಜೀವ ವಿ.ಕುಡ್ವರಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಸಲು ಸಂಪಾದಕೀಯ ಶಾಖೆಯ ಹಿರಿಯ ರಘುವೀರ ಶೆಟ್ಟಿಯವರ ನೆರವು ಪಡೆದೆ. “ಯಾರನ್ನು ಕಾಣಬೇಕಾದರೂ, ಎಂ.ಡಿ.ಯವರಿಗೆ ಬಿಡುವು ದೊರೆಯುವುದು ಸಂಜೆ ಕಳೆದ ಮೇಲೆಯೇ” ಎಂಬ ಮುನ್ಸೂಚನೆ ಕೊಟ್ಟಂತೆ, ಅಂದಿನ ಸಂಜೆಗತ್ತಲಿಗೆ ಸಂಜೀವ ಕುಡ್ವರ ದರ್ಶನ ಲಭಿಸಿತು.
ಕೈಕುಲುಕಿ ನನ್ನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡ ಕುಡ್ವರೊಡನೆ ನನ್ನ ಭೇಟಿಯ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಹೇಳಿದ ಶೆಟ್ಟರು “ನಾನಿನ್ನು ಬರುತ್ತೇನೆ” ಎಂದು ನುಡಿದು ಹೊರಟುಹೋದ ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲೆ ನನ್ನ ಪರೀಕ್ಷಾ ಸಂದರ್ಶನ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು.
“ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಯಾವ ಪೇಪರಿನಲ್ಲಿ ಇದ್ದೀರಿ?” ಮೊದಲ ಪ್ರಶ್ನೆ.
ಪ್ರವರ ಬಿಚ್ಚಿದೆ. ಮುಗಿದ ಕೂಡಲೆ “ನನಗೆ ಅನುಭವಿ ಜನ ಬೇಕಿಲ್ಲ“ವೆಂಬ ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯ ನುಡಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಲ್ಲಿ ಹೊರಬಿತ್ತು. ಆ ಮಾತಿನ ಆಘಾತದಿಂದ ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೇಗೂ ಇದು ನಿರರ್ಥಕ ಯಾತ್ರೆಯಾಯಿತು; ಇನ್ನೇನು ಕೆಲಸವಿದೆ ಇಲ್ಲಿ?” ಎಂಬ ಹಾಗೆ, ಕುಳಿತಿದ್ದ ಕುರ್ಚಿಯಿಂದ ಎದ್ದೆ.
“ಸಿಟ್ ಡೌನ್” ಮರು ಆಜ್ಞೆ ಬಂತು. ಈಗಂತೂ ಈ ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಉದ್ಯೋಗಾಪೇಕ್ಷಿಯಲ್ಲ. ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಂದರ್ಶಕನಾಗಿ ಕುಡ್ವರನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಮನೋಭಾವ ಮೂಡಿತು. ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಒರಗಿ ಕುಳಿತೆ,ಲೋಕಾಭಿರಾಮದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು – ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ವೃತ್ತಿಸಂಬಂಧದ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು – ಒಂದರ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಬರತೊಡಗಿದವು. ನಿರ್ಭಿಡೆಯಿಂದ ಉತ್ತರ ಕೊಡುತ್ತಾ ಹೋದೆ. ಒಟ್ಟೊಟ್ಟಿಗೇ, ಮುಂದೊಡ್ಡಿದ್ದ ಡಬ್ಬದಿಂದ ಸಿಗರೇಟ್ ಗಳನ್ನು ಸಂಕೋಚವಿಲ್ಲದೆ ತೆಗೆದು ಉರಿಸಲೂ ತೊಡಗಿದೆ.
ಪ್ರಶ್ನೋತ್ತರದ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಾಲೆ ಆಟದಲ್ಲಿ ಅರ್ಧಗಂಟೆ ಕಳೆದಾಗ “ಯೂ ಸೆಂಡ್ ಯುವರ್ ಅಪ್ಲಿಕೇಶನ್, ಐ ವಿಲ್ ಲೆಟ್ ಯೂ ನೋ” ಎಂಬ ಎದೆ ಮಾಡು, ತಿರುಗಿ, ಬರಲಿದ ಜಾಡು. ಮತ್ತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕಳೆದು, “ನೀನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಯಾವಾಗ ಬೇಕಾದರೂ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು“. ಎಂಬ ಸೂಚನೆಯ ಬೆನ್ನಿಗೇ ಹಳೆ ಮೈಸೂರು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜಕೀಯದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಶ್ನೋತ್ತರ –
ಸುಮಾರು ಎರಡೂವರೆ ಗಂಟೆಗಳನ್ನು ಕಬಳಿಸುವವರೆಗೂ ನಡೆಯಿತು. ಕೊನೆಗೆ (ಉಪಾಯವಿಲ್ಲದೆ), ಇನ್ನೂ ತಡವಾದರೆ ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಊಟ ಸಿಗಲಾರದೆಂಬ ನೆಪವೊಡ್ಡಿ – ನೌಕರಿಯ ಅರ್ಜಿಯನ್ನು ಮರುದಿನ ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಕೊಡುವ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನೂ ಮರೆಯದೆ ಮಾಡಿ – ಹೊರಟು ಬಂದೆ.
ಮರುದಿನ, ಸಿಬ್ಬಂದಿಯವರು ನನ್ನಿಂದ ಅರ್ಜಿ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಮೊದಲಿಗೆ ನಿರಾಕರಿಸಿದರೂ, ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ‘ಮಾಲಿಕರ ಮರ್ಜಿ’ಯ ಜಾಡನ್ನೇ ಅನುಸರಿಸಿ, ಅರ್ಜಿಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ‘ಸೂಕ್ತ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಎಂ.ಡಿ.ಯವರ ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ಇಡಲು’ ಅವರನ್ನು ಹೇಗಾದರೂ ಒಪ್ಪಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು.
ಊರಿಗೆ ಮರಳಿ ಎಂಟು ದಿನ ಕಾದರೂ, ನವಭಾರತದಿಂದ ಯಾವ ಪತ್ರವೂ ಬರಲಿಲ್ಲವಾಗಿ, ತಂತ್ರವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಅಗತ್ಯವೆನಿಸಿತು. ಸಂಜೀವ ಕುಡ್ವರ ಚಟುವಟಿಕೆ ಚುರುಕಾಗುವುದು ಸಂಜೆಯ ಅನಂತರವೇ ರಾತ್ರಿ ಬಹು ಹೊತ್ತಿನವರೆಗೂ ಅವರು ನನ್ನ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ವಿವಿಧ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆಂಬ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾಗಿತ್ತು. ಪರವೂರ ದೂರವಾಣಿ ಕರೆಗಳನ್ನು ಅವರೇ ಸ್ವೀಕರಿಸುವರೆಂದೂ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಆದ್ದರಿಂದ 15ಮೈಲು ದೂರದ ಪುತ್ತೂರಿಗೆ ರಾತ್ರಿ ಬಂದು ಅಲ್ಲಿಂದ ನವಭಾರತದ ಏಕಮಾತ್ರ ಸಂಖ್ಯೆಗೆ ಟ್ರಂಕ್ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದೆ.
“ಹಲೊ” – ಗುಹಾಂತರಾಳದ ಗಂಭೀರ ಧ್ವನಿಯ ಗುರುತಾಯಿತಾದರೂ “ರಘುವೀರ ಶೆಟ್ಟರೊಡನೆ ಮಾತನಾಡಬಹುದೇ ?”ಎಂದೆ. “ಅವರು ಈಗ ಇಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ, ಏನು ವಿಷಯ ?” ನನ್ನ ಹೆಸರು ಹೇಳಿ, ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿದಾಗ “ನೀವು ನಾಳೆಯೇ ಬರಬಹುದು“ಎಂಬ ಆದೇಶ (ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ) ದೊರೆಯಿತು. ಆ ಕೂಡಲೇ, ಮಾತು ಬದಲಾಯಿಸಿ, ಅವರನ್ನು ಗುರುತಿಸದೆ ಇದ್ದುದಕ್ಕೆ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳಿದೆ. ಮರುದಿನ ಹೇಳಿದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿ ನವಭಾರತ ಕಚೇರಿ ಕಡತಗಳಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾತಿ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡೆ.
ಒಳಹೊಕ್ಕ ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲೇ ದೊಡ್ಡ ( ವಿ.ಎಸ್.) ಕುಡ್ವರು ಪತ್ರಿಕೆಯ ಎಲ್ಲ ಕಾರ್ಯಭಾರವನ್ನೂ ದೊಡ್ಡ ಮಗ ಸಂಜೀವರಿಗೆ ವಹಿಸಿಕೊಟ್ಟು ಹೆಸರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಂಪಾದಕರಾಗಿ ಉಳಿದಿದ್ದಾರೆ – ಸಂಜೀವ ಕುಡ್ವರೇ ಸರ್ವನಿಯಂತ್ರಕರು ಎಂದು ತಿಳಿಯಿತು. ಮೊದಲಿನ ಎರಡು ವಾರಗಳಲ್ಲೆ ಸಂಪಾದಕೀಯ ಶಾಖೆಯ ಹಿರಿತಲೆಗಳು ನನಗೆ ಯಾವ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಏಕೆ ವಹಿಸಿಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ – ದಿನಕ್ಕೆ ಮೂರು ಬಾರಿಯಾದರೂ, ‘ಸಮಾಲೋಚನೆಯ’ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಚೇಂಬರಿಗೆ ಕರೆಸಿ,ಪ್ರಶ್ನೋತ್ತರ ಅಧಿವೇಶನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ನಿಯಂತ್ರಕರ ಮಾತಿನಿಂದ ಪರಿಹಾರವಾಯಿತು.
ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಎರಡೋ ಮೂರೋ ವಿಶೇಷ ಪುರವಣಿಗಳನ್ನು ಅದುವರೆಗೆ ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಪರಿಪಾಠದಂತೆ, ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ದೀಪಾವಳಿ ಪುರವಣಿ ಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ ಎಸ್ಟಿಕೆಯವರೆದುರು ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ, ಜಾಬ್ ವಿಭಾಗದವರೊಬ್ಬರು ಒಳಗೆ ಬಂದು “ಸಗ್ಳೆ ರೆಡಿ ಅಸಾ” ಎಂದರು. ತಕ್ಷಣ “ಯೂ ಗೋ ವಿದ್ ಹಿಮ್” ಅಜ್ಞೆ ಬಂತು. ಬಂದವರೊಡನೆ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಹೋದೆ.
“ಯಾವ ಪೇಜು ಕಟ್ಟುವುದು ಈಗ ?” ಎಂದು ಬಂದ ಪ್ರಶ್ನೆಯಿಂದಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದ ಕಾರಣವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು,ಪುಟಗಳ ವಿನ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಮಾಹಿತಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಜೋಡಿಸಿಟ್ಟಿದ್ದ ಅಚ್ಚುಮೊಳೆ ಸಂಗ್ರಹ ಸುಮಾರು 40ಗ್ಯಾಲಿಗಳಷ್ಟಿತ್ತು ! “ಪ್ರೂಫ್ ಕೊಡ್ತೀರಾ ?” ಎಂದಾಗ, ಪ್ರೂಫ್ ಯಾವುದೂ ಇಡ್ಲಿಲ್ಲ – ನಾವು ಹಾಗೇ ಅಂದಾಜಿಗೆ ಪೇಜಿಗೆ ಇಳಿಸುವುದು, ಎಂಬ ಉತ್ತರ. “ಇದು ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಏನೆಲ್ಲಾ ಮ್ಯಾಟರ್ ಇದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಬೇಕಾದರೆ ಒಂದೋ ಪ್ರೂಫ್, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಒರಿಜಿನಲ್ ಆದರೂ ಬೇಕು” ಎಂದು ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿದೆ. ‘ವಿಚಿತ್ರ ಪ್ರಾಣಿ’ಯ ಬೇಡಿಕೆ. ಎಂ.ಡಿ.ಯವರಲ್ಲಿಗೆ ರವಾನೆಯಾಯಿತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಬಂದ ಆದೇಶದಂತೆ, ಸುಮಾರು ಒಂದು ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ 40ಗ್ಯಾಲಿಗಳ ಪ್ರೂಫ್ ಗಳೂ ನನ್ನ ಎದುರಿಗೆ ಬಂದುಬಿದ್ದವು.
(ಆಗ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದ ಕುತೂಹಲವನ್ನು ಉಳಿಸಿ – ಬೆಳೆಸಿ, ಮುಂದಿನ ತೊಂಭತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕೂ ಪುಟಗಳನ್ನು ‘ಕಟ್ಟಿಸಿ’ಮುಗಿಸಿ, “ಬನ್ನಿ, ಊಟ ಮಾಡಿ ಬರುವ” ಎಂಬ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಆಹ್ವಾನವನ್ನು (ಆಮೇಲೆ) ಜಾಬ್ ವಿಭಾಗದಿಂದಲೇ ಪಡೆದೆನೆಂಬುದು ಬೇರೆ ಮಾತು.)
(ಮುಂದಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ)
(ಇದು ಹಿರಿಯ ಪತ್ರಕರ್ತ ಪದ್ಯಾಣ ಗೋಪಾಲಕೃಷ್ಣ ಅವರು ಬರೆದು, ಅಂಕಣಮಾಲೆಯಾಗಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡು, ಪುಸ್ತಕರೂಪವಾಗಿ ಹೊರಬಂದ ವಿಶೇಷ ಸೃಷ್ಟಿಗಳ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕದ ಮರುಪ್ರಕಟಣೆ.)
for more info about padyana gopalakrishna click this link:
ವಿಶೇಷ ಸೃಷ್ಟಿಗಳ ಲೋಕದಲ್ಲಿ–ಅಂಕಣ15: ‘ಬ್ಯಾಂಗಳೂರ್ ! ಬಾಯ್ ಬಾಯ್ ಟು ಯೂ’
Be the first to comment on "ವಿಶೇಷ ಸೃಷ್ಟಿಗಳ ಲೋಕದಲ್ಲಿ -ಅಂಕಣ16: ಪ್ರೂಫ್, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಒರಿಜಿನಲ್ ಆದರೂ ಬೇಕು"